دهکده ایی برای همه

گر خدا بودم ملائک را شبی فریاد میکردم

سکه خورشید را در کوره ظلمت رها سازند

خادمان باغ دنیا را ز روی خشم میگفتم

برگ زرد ماه را از شاخه ها جدا سازند

 

 

نیمه شب در پرده های بارگاه کبریایی خویش

پنجهء خشم خروشانم جهان را زیر و رو میریخت

دستهای خسته ام بعد از هزاران سال خاموشی

کوهها را در دهان باز دریاها فرو میریخت

 

 

میگشودم بند از پای هزاران اختر تبدار

میفشاندم خون آتش در رگ خاموش جنگلها

میدریدم پرده های دود را تا در خروش باد

دختر آتش برقصد مست در آغوش جنگلها

 

 

میدمیدم در نی افسونی باد شبانگاهی

تا ز بستر رودها ، چون مارهای تشنه ، برخیزید

خسته از عمری بروی سینه ای مرطوب لغزیدن

در دل مرداب تار آسمان شب فرو ریزند

 

 

بادها را نرم میگفتم که بر شطتبدار

زورق سرمست عطر سرخ گلها را روان سازند

گورها را میگشودم تا هزاران روح سرگردان

بار دیگر،در حصار جسمها،خود را نهان سازند

 

 

گر خدا بودم ملائک را شبی فریاد میکردم

آب کوثر را درون کوزهء دوزخ بجوشانند

مشعل سوزنده در کف،گلهء پرهیزکاران را

از چراگاه بهشت سبزتر دامن برون رانند

 

 

خسته از زهد خدائی،نیمه شب در بستر ابلیس

در سراشیب خطائی تازه میجستم پناهی را

میگزیدم دربهای تاج زرین خداوندی

لذت تاریک و دردآلود آغوش گناهی را